Die vrienden van Jezus hebben Hem al een jaar lang meegemaakt. Ze hebben zich verwonderd over Hem. Ze kennen heel wat charismatische sprekers: de Obama’s, de Franciscussen, en ook de Wildersen van die tijd. Maar die Jezus: Hij is niet in een bepaald hokje te plaatsen. Wij vergelijken mensen vaak met anderen. Zij doet net als haar moeder… Hij heeft toch wel veel overgenomen van de tijd dat hij nog bij Jumbo werkte. Zo proberen wij iemand een plek te geven. Ook om er zelf gemakkelijker mee om te gaan.

Maar het is voor Jezus zelf ook niet helemaal helder in welk rijtje Hij nu wel past. Hij heeft een drive, dat ervaart Hij. Hij voelt zich geborgen bij God en ook door Hem op pad gestuurd. Er is aansluiting met het gewone volk. De machthebbers hebben wat meer moeite met Hem, zowel de geestelijke autoriteiten als de maatschappelijke leiders. Jezus staat op een cruciaal moment. Hij bevindt zich in het Noorden van Israël. Zal Hij de weg naar Jeruzalem inslaan? Het is wellicht vragen om moeilijkheden. Maar als Hij het niet doet dan blijft zijn boodschap hangen in het achterland. Jezus staat in dubio.

Misschien is dit voor sommigen van u een beetje choquerend. Hebben we niet geleerd dat Jezus de Zoon van God is en dus alwetend? Dat Hij een rechtstreekse verbinding heeft met God, zijn Vader? Dat Hij dus heus weet welke volgende stappen Hij telkens moet nemen? Hij vraagt zijn vrienden om raad. Wie zeggen de mensen dat Ik ben? De antwoorden hebben we gehoord: Elia, Mozes, een profeet, Johannes de Doper, ga zo maar door. Petrus, ja de zelfde die Hem later zal ontkennen, zegt dat Hij de Messias is, de Zoon van de levende God. Met zulke mensen wil Jezus verder: kwetsbare mensen. Vrienden die je bevestigen en bemoedigen, af en toe flinke steken laten vallen, en toch weer hun leven voor je geven. Petrus is er zo een. Paulus, enkele jaren later, is er ook zo een. Deze twee – Petrus en Paulus – zetten we vandaag in de schijnwerpers.

Een kerk, een gemeenschap van christenen, bouw je alleen maar op met mensen. Mensen als levende stenen van een groots bouwwerk. Dit houdt ook een risico in, want mensen zijn kwetsbaar. Ze zijn nooit 100%. Want mensen kunnen ook ineens opstappen of de zaak verraden. Mensen kunnen razend enthousiast zijn en even later weer overal beren zien op de weg. Petrus en Paulus zijn van deze mensen. Zowel Petrus als Paulus zijn mensen van uitersten, helemaal voor of helemaal tegen. Met hen heeft Jezus het aangedurfd omdat het… mensen zijn, kinderen van God. Petrus en Paulus: ze hebben heel veel gedaan. Petrus die vanaf het Pasen van Jezus de kring van broeders en zusters bijeen houdt. Paulus die als een soort stormtroeper nieuwe wegen gaat en de eerste schriftelijke getuige is van de nieuwe gemeenschap van Jezus. De brieven van Paulus in het Nieuwe Testament zijn veel eerder geschreven dan de evangeliën. Beiden – zowel Petrus als Paulus - staan steeds ten dienste van de opbouw van de jonge kerk.

Deze twee giganten, deze twee steunpilaren, troosten mij. Met de kleinen of grote gaven bij ieder van ons, wil God dus zijn gemeenschap opbouwen. Wil Hij onze parochie opbouwen. Op ons doet Hij een beroep, zoals we hier bijeen zijn en met allen die ons omringen. Kun je dan niet geloven zonder gemeenschap? Best wel. Maar wil je in onze tijd een antwoord hebben op de vele scheidingen, op de eenzaamheid, op de individualisering, dan moet je wel met elkaar laten zien dat leven met zoveel verschillen tussen mensen, mogelijk is. Meer nog: dat die boodschap van Jezus, die boodschap van vrede en gerechtigheid, niet los verkrijgbaar is. Wij zijn geen geloofszzp-ers. Wij zijn verbondenen. Wij kunnen met elkaar laten zien dat er gebouwd moet worden aan gemeenschap, aan samen. In die opbouw vullen we elkaar aan.

Petrus en Paulus, maar ook Theo, Annie, Maria en Fred…, allemaal bouwen we mee. We kunnen steunen op het geloof van onze voorouders, heel ver in het verleden zoals de twee giganten van vandaag, maar ook de recente mensen die ons leven hebben gegeven. En daarmee geloof, hoop en liefde…

Joost Jansen – Abdij van Berne