Religie

Het gaat in ons leven uiteindelijk om liefde. Het verhaal van iedere mens zou eigenlijk een ‘lovestory’ moeten zijn. We voelen allemaal aan dat dit een diepe waarheid is. We reageren er echter meestal sceptisch op. En daar zit juist de spanning. We zijn sceptisch omdat we al wat ervaringen op het terrein van de liefde achter de rug hebben. Natuurlijk zijn velen van ons gelukkig getrouwd of hebben een nieuwe liefde gevonden na wat andere ervaringen. Toch weet ieder hoe kwetsbaar liefde is. Liefde is het mooiste en het meest uitdagende in ieders bestaan.

Lees meer: Een lovestory?

Bij een wat oudere categorie mensen wordt veel gesproken over gezondheid. Van kleine kwaaltjes tot ingrijpende operaties: in geuren en kleuren wordt verteld wat er allemaal aan de hand is. Vaak is het om zelf een en ander te verwerken. Want niet alles is spetterend, niet iedereen zit strak in het vel en ziet er uit als of je zo op de catwalk kunt lopen of over de rode loper. Er is veel innerlijke kracht voor nodig om met de kwalen en de pijnen een goede invulling te geven aan je leven. Hoe? Die Tomas in het evangelie biedt ons een weg.

Tomas is niet de ongelovige, zoals hij vaak wordt voorgesteld. Dit wil ik van meet af aan stellen. Tomas is eerder iemand die niet tevreden is met de antwoorden en oplossingen van anderen. Hij wil zelf zijn ontdekkingen doen. Hij weegt en dubt. Hij doet zijn naam eer aan, want Tomas betekent: de dubbele, de tweeling. Van de ene kant.. van de andere kant… En hij heeft moeite met lijden en dood. Hij is gefixeerd op die wonden van Jezus, in zijn handen, in zijn zijde. Daarin komt hij overeen met veel van onze tijdgenoten. Hij wil die wonden van Jezus zien. Want zomaar zeggen – zoals zijn vrienden de medeapostelen dat doen – dat Jezus weer verrezen is, dat is hem te gemakkelijk. Tomas wil in het reine komen met die gewelddadige tekenen in het lichaam van Jezus. Hij krijgt het op een presenteerblaadje, na acht dagen. Dat is vandaag. Er is dus wat tijd overheen gegaan. Die tijd heb je nodig. Tijd van rijping, tijd van verwerking. Meestal ga je dan anders naar andere mensen kijken.

Iemand vertelde me dat haar veel overkomen was. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Ze was verwonderd dat er zoveel lieve mensen in haar omgeving reageerden. Niet overdreven, net genoeg, en heel nabij met toch weer de nodige afstand. Mensen die zij kende in tijden van voorspoed, waren er ook toen het tegen zat. Een enkeling liet zich niet meer zien. Anderen bleven. Het zijn vrienden geworden voor het leven.

Samen beproevingen doormaken, verbindt. Zeker als je de vinger in de wonde mag leggen, je bent dan wel heel intiem met elkaar. Dit brengt Tomas allemaal te weeg. Hij is niet tevreden met een halve en gemakkelijke boodschap. Tomas wil het diepe in. Hij wordt voor ons het voorbeeld van een kritische gelovige die er niet voor terugschrikt om de vragen te stellen. Tomas is geen gemakkelijke naloper. Hij gaat verder waar anderen ophouden. Hebben we dat nodig vandaag? Ik denk het wel.

Onze tijd worstelt met nog al wat problemen. Hoe veel geld stop je in de gezondheidszorg? Hoe ver ga je in het verzorgen van mensen ook als er hoegenaamd geen kwaliteit van leven meer is? Moet alles maar kunnen? Is het soms niet de grote ontkenning dat ons aardse leven eindig is? Misschien is het ook wel de ontkenning van een leven na de dood. Wie zonder perspectief leeft, is vaak bang voor verval, lijden en dood. Wie zijn eigen wonden, zijn eigen kwetsbaarheid aankijkt, accepteert dat hij of zij eens zal sterven, maar leeft nu nog lang en meestal gelukkig.

Lees meer: Omgaan met je wonden

Heeft Pasen voor jou nog enige betekenis? Deze vraag wordt gesteld in de Hadeejer van april. Ze hebben het aan zes mensen gevraagd, misschien nog wel aan meer maar deze zes zijn door de redactie geselecteerd. Dat zegt natuurlijk ook iets van de redactie… Het antwoord van deze zes mensen – allemaal boven de 40 – is: wij gaan niet meer naar de kerk. Maar dat is geen antwoord op de vraag, De vraag ging over Pasen. Want ook los van kerkbezoek blijft Pasen. Pasen blijft het feest dat Jezus uit de doden is opgewekt en dat zijn boodschap van liefde en compassie door de wereld gaat. Een boodschap gedragen door een groot aantal mensen. De zes geïnterviewden gooien dus duidelijk twee dingen door elkaar. Maar misschien hebben ze helemaal niet over Pasen nagedacht en geven ze maar een snel antwoord om van de vraag verlost te zijn. Moet je je eigen kerkbezoek, en de frequentie daarvan, erbij halen om iets te zeggen over Pasen? Ik denk het niet. Het zijn twee verschillende dingen, die soms wel bij elkaar komen zoals voor ons in deze viering want anders zaten we niet op Tweede paasdag in de kerk. Trouwens: die geïnterviewden voelen wel nattigheid. Want verschillende van de geïnterviewden voegen er aan toe dat ze de tweede vrije dag van Pasen willen behouden. Mocht men eens op de gedachte komen Tweede paasdag op te offeren voor een vrije dag van een islamitisch feest. De PvdA denkt daar over na…

Blijft de vraag of voor jou Pasen nog enige betekenis heeft. Dat woordje ‘nog’. Wanneer ik aan Pasen denk dan heb ik het wel over dood en leven, dan heb ik het over een rechtvaardige mens die door anderen om zeep is geholpen, geliquideerd op een verschrikkelijke manier, dan heb ik het over een boodschap van liefde die verder gaat dan de dood. Zouden deze vragen voor mij nog enige betekenis hebben, en voor jullie? Ik hoop het wel want op de een of andere manier krijgt ieder van ons met deze vragen te maken. Wij zijn allemaal een keer aan de beurt om deze aardbol te verlaten. En dat kan op heel veel manieren. Het is altijd ingrijpend. En niemand ontkomt er aan. Wie wil zich niet voorbereiden op zijn toekomst? We doen dat met onze maatschappelijke loopbaan. Doen we het ook op het vlak van hoe we tegen het leven aankijken? Heeft Pasen nog betekenis als je tot je door laat dringen hoeveel mensen er in deze wereld verloren lopen? We leven toch hier in HD niet op een eiland? De betekenis van Pasen is dat de dood niet het laatste woord heeft, dat wanneer je valt je altijd kunt opstaan, dat iedere mislukking ook een uitdaging betekent, dat er altijd een gemeenschap is die een vangnet vormt voor de armen en verdrukten. Natuurlijk zijn er mensen – zoals een geïnterviewde zegt – die iets doen voor een ander belangrijker vindt dan naar de kerk gaan. Prima dat je iets voor een ander doet, maar gedragen door een boodschap van solidariteit, ook solidariteit over de grens van de dood heen, is wel een toegevoegde waarde om door te gaan daar waar anderen afhaken.

En dat kerkbezoek? Interesseert het me dan niet hoeveel klanten ik in een weekend in de kerk heb? Natuurlijk wel. Maar het gaat mij in eerste instantie om hoe dat engagement van die Jezus, die op Goede Vrijdag is gedood en in de nacht van Pasen opgewekt is tot een nieuw leven, hoe dit engagement vandaag nog resultaat oplevert. Dan ben ik wel blij dat iedere keer weer de kerkklokken mij naar deze plek (en in de abdij) brengen want het grote verhaal van God met mensen geeft mij telkens weer inspiratie. En als ik dan ook die Aanwezigheid van Boven mag breken en delen met andere mensen, dan doet mij dat wel wat. En het geeft mij steun om door te gaan daar waar anderen ophouden. Ik ben dan ook wel weer trots als ik voel dat ik deel uitmaak van een wereldwijde beweging van het Evangelie van Jezus die rond de keuze van een nieuwe paus op een positieve manier in het nieuws is. Ik ben blij dat ik weet heb van zoveel plekken waar in de naam van Jezus bergen worden verzet. Dan ben ik blij dat met mij er velen zijn voor wie Pasen belangrijk is en dat ook in een kerk vieren. Zoals wij nu!

Joost Jansen o.praem.

Niet iedereen weet meer waar het met Pasen over gaat. Kijk maar wat er in De Hadeejer door een zestal mensen wordt gezegd. Op de vaag of Pasen nog zin heeft antwoorden ze dat ze niet naar de kerk gaan maar wel Tweede paasdag als extra vrije dag willen behouden. Men koppelt Pasen aan het zoeken van eieren. Dat is te begrijpen. Eieren en kuikentjes horen bij Pasen in de volksgebruiken. Waarom?

Lees meer: Pasen maakt anders

Op zaterdag 6 april om 16.00 uur wordt in Boekhandel Berne, naast de Abdij van Berne de dichtbundel Spiegelschrift gepresenteerd. De gedichten zijn geschreven door Klaartje Muskeyn, pseudoniem voor Joke van der Knaap - van den Eerenbeemt.
In de bundel is een selectie opgenomen van de gedichten die Klaartje gedurende haar lange en vitale leven heeft geschreven. Misschien is Joke van der Knaap, die ook lerares Nederlands was op het gymnasium Bernrode,  meer bekend als voordrachtkunstenares waarbij ze vooral poëzie van anderen aanbood. De gedichten echter die te vinden zijn in deze bundel tonen duidelijk aan dat het zelf hanteren van de pen haar tot heel boeiende en soms indringende teksten brengt die een wijdere verspreiding verdienen.

De kapucijn Kees van den Muijsenberg, zenleraar, zal Joke het eerste exemplaar aanbieden. Haar dochter Marike leest daarna een aantal gedichten.

Het zal in de gastvrije boekhandel aangenaam toeven zijn bij deze eenvoudige maar geestrijke bijeenkomst. U wordt daarvoor van harte uitgenodigd. En natuurlijk is de bundel in de boekhandel te koop, op zaterdagmiddag èn de dagen daarna.
Als u bij de presentatie aanwezig wilt zijn, laat dat even weten: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.. Kunt u niet komen, maar wilt u de bundel wel ontvangen: gebruik hetzelfde mailadres.

''Het feest van nieuw leven'' is het thema van de Regenboogviering op 1e Paasdag, zondag 31 maart.Een Regenboogviering is een korte viering voor peuters,kleuters en kinderen van de onderbouw met hun familie.De viering begint om 11.00 u in de kerk van Heeswijk.Dit jaar koppelen we Pasen aan een nieuw leven met liedjes en versjes in dit thema. 

Mensen draven en doen. We moeten wel zorgen dat de economie weer gaat groeien… En als je in het bedrijfsleven zit dan word je vaak afgerekend of  je de door de baas gestelde doelen wel haalt. Men spreekt van het halen van je ‘target’. Worden mensen hier gelukkig van? En als je het doel gehaald hebt, wat heb je dan? Meestal worden de eisen daarna weer opgeschroefd.

Lees meer: De weg gaan met Hem

Ook Michael Boogerd heeft bekend, net zoals Lance Armstrong. De verantwoordelijken in Haaren ook. Het zijn feitelijk openbare biechten. Hebben ze berouw? Dat wordt niet duidelijk. Ze geven allemaal redenen aan waarom: ‘Iedereen deed het.’ Schamen ze zich? Vergeving is pas mogelijk - volgens de christelijke traditie - als je berouw hebt. En dan daarna? Hoe barmhartig zijn wij? En welke grenzen kent barmhartigheid? Je kunt toch niet alles goed vinden en er maar een sausje barmhartigheid over uitgieten?

Lees meer: Barmhartigheid

Een stapel kranten. Het meeste is nieuws waar we ons zorgen over maken. Nog meer bezuinigingen. Weer een jongeman, in elkaar getrapt door andere jongeren. Opnieuw een oproep tot respect in het voetbal, binnen en buiten het veld. Waarom? ‘Houd het nu nooit op?’, hoor ik mensen denken. Wie is schuldig? De daders? De slachtoffers? De ouders? De school? De samenleving? We kunnen het toch niet wijten aan de opwarming van de aarde? Heeft God hier nog mee van doen? Je kunt zeggen van niet. Ik zeg dat Hij er wel mee te maken heeft. Maar wel op zijn manier.

Lees meer: Erbij blijven

28 februari 2013 –op donderdag in het Willibrord Centrum – Heeswijk!

 De vragen die het levensverhaal van Ybo Buruma kleurden.

Een rechter is iemand die tot een gemeenschap behoort maar vanwege zijn taak om die gemeenschap aan geldende waarden en bestaande afspraken te herinneren ook een beetje aan de rand van die gemeenschap staat. De plaats van de rechter past wel bij een enig kind uit een niet-kerkelijk gezin in een gereformeerd dorp, die later met katholieke geliefden gaat werken aan een katholieke universiteit. Mijn plaats is 'erbij, maar niet er temidden van'. In de zekerheid dat ik zelf de verantwoordelijkheid draag om goed te leven en dat de anderen dat op hun manier ook proberen.

Als rechter moet ik oordelen wat gek genoeg gemakkelijker is als ik iemand in de ogen kan kijken, omdat ik dan weet dat ik hem als mens aanzie. Als raadsheer in de Hoge Raad staat de verdachte nooit voor me en daarom is daar steeds de verleiding in algemeenheden te denken en de mensen die het betreft als objecten te beschouwen alsof ze niet twee ogen en een neus hebben maar slechts verdachte zijn van een strafbaar feit. Dan is het nog moeilijker hoop en liefde een plaats te geven en het recht niet te laten verworden tot een bureaucratisch of zo je wilt farizeïsch instrument. Ja, dan is het moeilijk bij de gemeenschap te blijven, goed te leven en te blijven geloven dat anderen dat ook proberen.

Mocht je het wat willen veranderen dan sta ik open voor elke suggestie, hoor. Maar ik vind het moeilijk nu al uit de losse pols een soort college samen te vatten, want ik denk dat niemand zit te wachten op een echt college, maar dat men wel eens wil zien 'wie is de mens Ybo Buruma; wat doet zo'n strafrechter nu eigenlijk; en wat zou dit voor mij als inwoner van Berkenheeze persoonlijk kunnen betekenen?'

Inleider: Ybo Buruma is raadsheer in de Hoge Raad